.
.
Πώς ασχοληθήκατε με την παιδική λογοτεχνία;
Ήρθε από μόνο του, χωρίς να το έχω αποφασίσει. Ήταν πιο πολύ μια βαθύτερη ανάγκη να γράψω μια ιστορία. Μια ιστορία που θα μου άρεσε να άκουγα κι ο ίδιος όταν ήμουν παιδί. Οι δράκοι και τα ξωτικά γεννήθηκαν στο γραπτό μου σχεδόν αυθόρμητα.
Ο Τι; γεννήθηκε μέσα από τα παιχνίδια με τις λέξεις που κάναμε όταν ήμασταν παιδιά. Το ίδιο κι ο Ε; Στο δημοτικό θυμάμαι, μια δασκάλα μάς έκανε σύσταση, επειδή θεωρούσε αγένεια να ρωτάμε «τι;» και «τι;» συνέχεια. Μας συνέστησε σαν πιο πρέπον το «ορίστε;». Ενδεχομένως ο Τι; να γεννήθηκε περίπου τότε. Κάποιοι χαρακτήρες εμφανίζονται από μόνοι τους στις ιστορίες μου, σαν απρόσμενες εκπλήξεις. Ο δράκος του παραμυθιού για παράδειγμα, ο Σταρένιος, ακόμα δεν έχω καταλάβει από πού βρήκε φως και μπήκε.
Πως θα περιγράφατε τον κεντρικό ήρωά σας;
Ο Τι; δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παιδί που χρειάζεται να βάλει τη φαντασία του να δουλέψει για να τα βγάλει με κάποιον τρόπο πέρα. Αυτό που μ’ αρέσει στον πιτσιρίκο είναι που δεν αισθάνεται την ανάγκη να ξέρει τα πάντα. Του φτάνει να καταφέρει να βρει ένα δύσκολο αίνιγμα. Τώρα, κάποιος μπορεί να πει ότι δεν είναι σαν τα άλλα παιδιά, αφού έχει έναν δράκο κρυμμένο στο αριστερό του φρύδι. Ε, αφού είναι φίλοι, πώς να γίνει;-)
Τι κερδίζουν τα παιδιά βλέποντας τη ζωή, μέσα από το πρίσμα της λογοτεχνίας;
Ακούγοντας μια όμορφη ιστορία μπορεί να βρεις μια καινούρια σημασία στην προσωπική σου ιστορία ζωής. Τα παιδιά, μέσα από τους ρόλους των παραμυθιών, βρίσκουν τον δικό τους τρόπο να καταλαβαίνουν. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ένα καλό βιβλίο καταφέρνει ν’ ανοίξει πόρτες και παράθυρα στη φαντασία. Μετά τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών για παράδειγμα, διατηρούσα την πίστη ότι στα δάση κατοικούν ξωτικά και δεντροβοσκοί. Ακόμα και τώρα η περιγραφή αυτή με κάνει κι ανατριχιάζω. Είναι κρίμα να υπάρχουν παιδιά που νομίζουν απλά ότι τα δάση είναι πολλά δέντρα μαζί.
Ποια ήταν η δική σας αγαπημένη ιστορία ή παραμύθι όταν ήσασταν μικρός;
Το αηδόνι του αυτοκράτορα, που αποφασίζει τελικά να επιστρέψει στο παλάτι, χωρίς να κρατάει κακία σε κανέναν. Ο ραφτάκος εκείνος που, για να ξεγελάσει τον γίγαντα, παίρνει το τυρί και το σφίγγει στο χέρι του και λέει: «μπορώ ακόμα και την πέτρα να στύψω και να βγάλω νερό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου